سرمایه گذاری (investment) سبد سهام خارجی یا FPI متشکل از اوراق بهادار و دیگر دارایی‌های مالی است که در کشور دیگری نگهداری می‌شود. این نوع سرمایه گذاری مالکیت مستقیم از دارایی‌های یک شرکت را برای سرمایه گذار فراهم نمی‌کند و با توجه به نوسانات بازار نسبتا نقد است.
FPI یکی از روش‌های رایج برای سرمایه گذاری در شرکت‌های خارجی است. البته در جهان ارز دیجیتال، روش‌های دیگری برای سرمایه گذاری در شرکت‌ها و پروژه‌های خارجی وجود دارند که قابل قیاس با روش‌های جهان سنتی نیستند.
درک روش سرمایه گذاری پورتفولیوی خارجی
این نوع سرمایه‌گذاری شامل نگهداری منفعلانه دارایی‌ها برای کسب سود است. این دارایی‌ها و اوراق بهادار در خارج از کشور سرمایه گذار هستند. اوراق قرضه و موارد این چنینی نیز در این روش سرمایه گذاری موجود است.
سرمایه گذارانی که به موقعیت‌هایی در خارج از کشور خود علاقه‌مند هستند، می‌توانند اقدام به سرمایه گذاری از طریق FPI کنند. این روش در سطح کلان، بخشی از اکانت سرمایه کشور است و در تراز پرداخت (Balance of Payments) آن کشور نمایش داده می‌شود. تراز پرداخت، جریان پول را از یک کشور به کشور دیگر در خلال یک سال مالی اندازه می‌گیرد.
FPI در برابر FDI
سرمایه گذار در FPI اقدام به مدیریت فعالانه سرمایه گذاری خود نمی‌کند و کنترل مستقیم بر روی دارایی‌ها یا کسب و کار‌های مورد نظر ندارد؛ اما سرمایه گذار در FDI مستقیما به خرید می‌پردازد.
FDI به سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی گفته می‌شود. به عنوان مثال، یک سرمایه گذار در نیویورک اقدام به خرید انباری در برلین می‌کند تا آن را به یک شرکت آلمانی که احتیاج به فضا دارد، اجاره دهد. هدف این سرمایه گذار ایجاد یک منبع درآمد بلندمدت است. این در حالی است که این سرمایه گذار به شرکت هم کمک می‌کند که سود خود را افزایش دهد.
سرمایه گذاران در روش FDI مستقیما سرمایه گذاری خود را کنترل می‌کنند و به مدیریت سرمایه خویش می‌پردازند. این سرمایه گذاران به ایجاد کسب و کار کمک می‌کنند و منتظر سود‌آوری سرمایه گذاری خود می‌مانند.
از آنجا که پول سرمایه گذار در این روش تنها در یک شرکت است، این سرمایه گذار با نقدینگی کمتر و ریسک بیشتر مواجه است. این سرمایه گذاران با ریسک مبادله ارز هم مواجه هستند که این ممکن است ارزش سرمایه‌گذاری را در هنگام تبدیل ارز خارجی به ارز داخلی کاهش دهد. ریسک سیاسی هم در این میان مطرح است و ممکن است مسائل سیاسی این اقتصاد خارجی را متزلزل کند.
اگرچه بعضی از این ریسک‌ها در مورد FPI هم مطرح است، اما در FPI این ریسک‌ها بسیار کمتر است. در روش FPI، سرمایه‌گذاری شامل دارایی‌های مالی است و این دارایی‌ها ذاتا قابلیت بازاریابی زیادی دارند.
پس نقدینگی در FPI بیشتر از FDI است و به سرمایه گذاران اجازه کسب سود بیشتر و یا خروج سریع را می‌دهد. اما روش FPI می‌تواند علی الخصوص در مواقع ناآرامی‌های سیاسی، با نوسانات زیادی روبرو باشد.
FPI بیشتر برای سرمایه گذاران خُرد مناسب است؛ این در حالی است که FDI بیشتر مناسب سرمایه گذاران موسساتی است. اما سرمایه گذاران بزرگ و موسساتی نیز ممکن است از روش سرمایه گذاری سبد سهام خارجی استفاده کنند.
مثالی از FPI
FPI در سال ۲۰۱۸ در هندوستان خوب جواب داد. در این سال، بیش از ۶۰۰ صندوق سرمایه گذاری جدید در این کشور ثبت شدند. فضای قانون‌گذاری راحت‌تر و عملکرد خوب سهام هندی، از جمله عوامل تاثیر‌گذاری بودند که باعث جذب سرمایه گذاران خارجی شدند.
نظر شما چیست؟ روش‌های سرمایه گذاری ذکر شده در این نوشتار را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ نظرات خود را با ما در میان بگذارید.
