کاربران شبکه هِرمز (Hermez) در شبکه لایه دوم مقیاس‌پذیر می‌توانند به معامله اتر، USDT و WBTC بپردازند. شبکه هرمز روز چهارشنبه، عرضه شبکه اصلی zk-rollup خود را اعلام کرد. این موضوع بدان معنا است که این شبکه اکنون در دسترس کاربران است و می‌توانند تراکنش‌های کم هزینه‌تر rollup نسبت به اتریوم بهره ببرند.
تراکنش‌های zk-rollup از گواه اثبات دانش صفر به منظور صحت بسته‌های بزرگ تراکنش‌ها استفاده می‌کنند. یک اکوسیستم خارجی این تراکنش‌ها را اجرا و گواه موردنظر را ایجاد می‌کنند. سپس این گواه‌ها مستقیما به بلاک چین اتریوم انتقال می‌یابند. نتیجه این فرآیند، صرفه‌جویی بیش از ۱۰ برابری حجم بلاک است، به طوری که تراکنش‌های شبکه Hermez در زنجیره اصلی فقط ۱۰ بایت حجم دارند. در مقابل، انتقال ساده و استاندارد اتر بیش از ۱۰۰ بایت است.
شبکه هرمز از چندین توکن مهم شامل اتر، WBTC، تتر، دای و توکن اصلی هرمز به اسم HEZ پشتیبانی می‌کند.
تراکنش‌های zk-rollup مستلزم واریز و سپرده سرمایه به قرارداد هوشمند و برداشت آنها به منظور استفاده در شبکه اصلی اتریوم است. برخلاف رول‌آپ‌های Optimistic، می‌توان سرمایه‌ها را بلافاصله از لایه دوم برداشت کرد. در شبکه Hermez، چند مورد محدودیت پیشگیرانه به منظور اطمینان از عرضه بدون مشکل وجود دارد. پل لانسکی (Pol Lanski) سرپرست توسعه‌دهندگان اکوسیستم هرمز گفته است:
محدودیت حجم برداشت وجود دارد که در قرارداد هوشمند پیاده‌سازی شده است تا رفتار غیرعادی شبکه شناسایی شود. این محدودیت به طور خودکار و تنها زمانی فعال خواهد شد که حجم برداشت بسیار زیادی شناسایی شود. هدف از این فرآیند، ارائه زمان کافی به تیم توسعه‌دهندگان است تا به بررسی سیستم بپردازند و مشخص کنند که آیا سرمایه‌های موردنظر به طور قانونی برداشت می‌شوند یا خیر.
هرمز چند ماه پس از ZkSync عرضه می‌شود. ZkSync راهکار مشابهی است که توسط Matter Labs طراحی و توسعه یافته است. اگرچه ZkSync توسط پلتفرم‌هایی نظیر Gitcoin پذیرفته شده است، اما تعداد اندکی از پلتفرم‌ها به استفاده از آن رو آورده‌اند.
هرمز با همکاری بیتفینکس و تتر در شبکه اصلی عرضه می‌شود. آنتونی مارتین (Antoni Martin) هم‌بنیانگذار هرمز گفته است:
چند صرافی به پیاده‌سازی هرمز روی آورده‌اند و تعدادی از آنها نیز با ما مستقیما در تماس هستند و در شبکه آزمایشی به فعالیت می‌پردازند.
با این حال، افزایش پذیرش لایه دوم از آن چیزی که در ابتدا انتظار می‌رفت دشوارتر به نظر می‌رسد. از سیستم‌های صرفا پرداختی فقط می‌توان برای انتقال سرمایه بین دو صرافی یا پرداخت هزینه محصول در اکوسیستم‌های متمرکزی استفاده کرد که از راهکارهای لایه دوم پشتیبانی می‌کنند. از این سیستم‌ها نمی‌توان مستقیما در دیفای استفاده کرد زیرا هر بار، کاربران را موظف به برداشت و واریز مجدد سرمایه می‌کند. در عین حال، با توجه به آنکه قراردادهای تتر و USDC در بین تراکنش‌هایی با بیشترین کارمزد گس
