آیا رای گیری الکترونیکی بر بستر بلاک چین امکان پذیر است؟

رای گیری الکترونیکی با استفاده از بلاک چین به بحث داغ این روزها تبدیل شده است. از نظر ما وقتی فناوری به چنین موضوعات حساس اجتماعی بپردازد، ارزش ها با اختلافات و درگیری هایی که با هم دارند، قدم پیش می گذارند. چنین ارزشهای دموکراتیکی؛ هویت، آسیب شناسی و ترس زمینه ای را که از آن سرچشمه می گیرند، منتقل می کند. طراحی و توسعه سیستم رأی دهی مستلزم اثرات سیاسی و حقوقی است که بسته به سنت های مختلف سرزمینی و مشروطه موضوع را حساس می سازد.

بنابراین معتقدیم که این بحث باید عاری از این ایده باشد که یک راهکار کامل و جهانی امکان پذیر است. در عوض نگرانی اصلی، وارد کردن ارزش های مربوط به قانون اساسی و توازن متناسب آنها در سیستم است. ابزارها باید مطابق با محدودیت های قانون اساسی توسط نهادهای نماینده ارائه شوند.

برخی از تجربیات رای گیری الکترونیکی در گذشته

آزمایش های قبلی رای گیری الکترونیکی با مشکلات ساختاری و ضمنی روبرو بوده است. در اروپا مرجع اصلی سیستم رای گیری الکترونیکی از راه دور استونی است. تحلیلگران و محققان موضوعات اساسی را درمورد امنیت دستگاه های فردی و احراز هویت براساس  PIN و مستعد سرقت هویت برجسته کرده اند.

در سوئیس خطاهای مهمی در کد منبع نرم افزار کشف شد. در برخی موارد رأی گیری الکترونیکی به دلیل عدم امنیت، حتی اعتماد رای دهندگان نیز از بین رفت. این اتفاق برای مثال در نروژ، فنلاند، ایرلند، هلند و آلمان نیز رخ داد.

در آخرین مورد، دادگاه قانون اساسی تخلف از اصول تبلیغات و شفافیت را بررسی کرد، زیرا این سیستم با استفاده از نرم افزار اختصاصی مانع از کنترل عمومی شد. در این مورد دادگاه روند رای گیری الکترونیکی فعلی را غیر قانونی اعلام کرد و تصریح کرد که کلیه مراحل اساسی در انتخابات باید برای نظارت عمومی باز باشد مگر اینکه یک استثناء با توجه به سایر منافع قانون اساسی کاملاً توجیه شود.

به طور کلی این تجربه ها با توجه به پیشینه خاص آنها نیز مورد توجه قرار می گیرند. به عنوان مثال حتی با سیستم های کاغذی، همه ما به خوبی می دانیم که برخی از سیستم های رأی دهی نسبت به رأی گیری از راه دور یا رأی گیری از طریق مکاتبات، در معرض خطر اجبار یا هرگونه افشای دیگری قرار دارد. در ایتالیا برعکس آن واقعیت دارد و رأی گیری از راه دور فقط به عنوان یک استثناء مورد استفاده قرار می گیرد.

ایتالیا: موارد رای گیری الکترونیکی

آخرین آزمایش رای گیری الکترونیکی در ایتالیا در اکتبر سال ۲۰۱۷ و در جریان همه پرسی لومباردی و ونتو برای به دست آوردن استقلال انجام شد و مراکز رای گیری سنتی در آن مناسبت مورد استفاده قرار گرفتند. با این حال این مورد بسیار بحث برانگیز بود زیرا شمارش آرا حتی از روش های سنتی کندتر بود و این موضوع شک جعل و مداخله را مطرح می کرد. علاوه بر این، ناحیه ها هزینه های قابل توجهی را برای سخت افزاری متحمل شده بودند که قابل استفاده مجدد نبودند.

دانش ما در مورد این موضوع نه تنها از موارد فوق، بلکه از تجربه شخصی در استفاده از نرم افزار رای گیری الکترونیکی در رای گیری برای شهر ناپل، پایتخت منطقه کامپانیا در جنوب ایتالیا ناشی می شود.

پیدایش این سیستم، ریشه در آزمایش دموکراسی مشارکتی شهرداری دارد. در واقع این سیستم توسط تیمی متشکل از دو مهندس نرم افزار و توسعه دهنده، یک ریاضیدان، سه حقوقدان و یک کارمند دولت تدوین شد. این گروه تقریباً به طور کامل از داوطلبان تشکیل شده و پس از فراخوان عمومی که توسط شهرداری راه اندازی شد، که از طرف دفتر مرکزی Neapolitan سازمان محاسبات و شبکه های با عملکرد عالی شورای تحقیقات ملی همکاری داشت:

در تاریخ ۱۹ آوریل ۲۰۱۸، یک فراخوان عمومی خطاب به انجمن ها، دانشگاه ها، مراکز تحقیقاتی، دانشجویان و محققان در وب سایت سازمانی منتشر شد تا یک گروه کاری داوطلب ایجاد کرده و اهداف مرتبطی برای استفاده از فناوری های بلاک چین را پیشنهاد می کرد؛ تا پایان این فراخوان بیش از ۳۰۰ درخواست عضویت از سراسر جهان رسید.

قصد شهرداری بیشتر تمرکز بر شفافیت اداری، پرداخت ها و ارزهای دیجیتال بود. در حقیقت در دوره بحران مکانیسم های سنتی نمایندگی سیاسی، نوآوری دموکراسی مورد تأیید قرار گرفت و ادعای ضرورت تعدد ابزارهای مشارکتی را برای تضمین گنجایش، انصاف و شفافیت فراهم آورد. این فشار باعث ایجاد تعهد برای ایجاد یک راهکار پایدار شد که بتواند یک ابزار قانونی موجود – همه‌پرسی محلی – را با مقرون به صرفه تر کردن آن برای ادارات فراهم کرده و در برابر پویایی تحمیل رای مقاوم باشد.

خیلی زود متوجه شدیم که ایده یک سیستم رای گیری الکترونیکی که قادر به تضمین ناشناس بودن کامل (مانند سیستم رای گیری سنتی) و تأیید اعتبار باشد(مانند یک سیستم حسابداری) یک توهم است. اگر رأی دهندگان بتوانند بررسی کنند که آراء آنها شمارش شده است، پس هر کسی که در زمان تأیید حضور داشته باشد می تواند همان کنترل را اعمال کند. این کار ناشناس بودن را به خطر می اندازد. برخی از راهکار های رمزنگاری برای پیاده سازی سیستم هایی با اثبات دانش صفر که معمولاً به آن ZKP گفته می شود مورد مطالعه قرار گرفته اند، اما برای یک درجه خاص، رأی دهندگان باید به سیستم و ابزارهای رسیدگی که در آن تعبیه شده اعتماد کنند.

به همین دلیل ناشناس ماندن در رای گیری از راه دور یک تلاش کاملاً بلند پروازانه است و تا آنجا که می دانیم غیرممکن است. اگر رأی دهندگان بتوانند رأی خود را از طریق تلفن همراه یا دستگاه از راه دور تأیید نشده بیان کنند، قادر هستند محتوای رأی خود را به هر کسی از جمله خریداران رأی نشان دهند.

از تجربه ما در ایتالیا می دانیم که رازداری هنگام صحبت کردن در مورد رأی گیری کار سختی است و انتخاب کنندگان مانند مورد خرید آرا همیشه همکاری نمی کنند. به همین دلیل است که معتقدیم یک سیستم رای گیری مدرن باید به گونه ای طراحی شود که تا حد امکان در برابر فساد و اجبار مقاوم باشد. به این معنا، چندین ایده برای جلوگیری از جعل آرا مطرح شده است مانند امکان تغییر رأی چندین بار قبل از ثبت واقعی آن.

بسیاری از آنها با فناوری بلاک چین و ویژگی تغییرپذیری آن امکان پذیر می شوند. ایده اصلی این است که دلیل رأی دادن را به رأی دهندگان بدهد و آنها را مطمئن کند که آراء آنها محاسبه خواهد شد.

به دلایلی که در بالا بیان شد پیشنهاد می کنیم ایده رأی گیری از راه دور را تصویب کنید اما سایر ویژگی های بلاک چین می توانند شواهدی از اولویت رای گیری را در معرض عموم قرار دهند. بگذارید یک شعبه رای گیری تصور کنیم که رأی دهندگان ناشناس، با استفاده از روش های غیرمشخص بتوانند اولویت های خود را به عنوان یک تراکنش واحد در یک بلاک چین ثبت کنند. البته یک ID رأی دهنده وجود خواهد داشت که می تواند با تکنیک های مختلط ناشناس شود و یک زمان مشخص از تراکنش وجود داشته باشد. آخرین اطلاعات می تواند به طور مؤثر برای ردیابی آراء مفرد مورد استفاده قرار گیرد و ما تجربه تاریخی دسته های رای گیری داریم که توسط اجبار کنندگان به منظور شناسایی آرا با استفاده از ترکیب شناسی سازماندهی شده اند.

بسیاری از کشورها از استفاده از رای گیری الکترونیکی به یک یا چند دلیل فوق خودداری می کنند.

این امر همچنین با این تصور همراه است كه یک سیستم رای گیری الکترونیکی باید كامل باشد: كاملاً قابل اعتماد، ضد اجبار و ضد فساد، با ناشناس بودن واقعی تضمین شده و به رأی دهنده این فرصت را بدهد كه بتواند صحت كامل فرایند شمارش را تأیید كند.

سیستمهای رای گیری فعلی یا دستگاههای رای گیری که در برخی ایالت ها به تصویب رسیده اند از چنین استاندارد بالایی فاصله دارند. هنگام ذخیره و جمع آوری آراء کاغذی، روند رأی گیری در سطوح مختلف در معرض خطر قرار می گیرد: علائم روی برگه های رای گیری، رسیدگی توسط چندین مقام، خطاهای انسانی و اجبار و فساد. هنگام صحبت در مورد دستگاه های رأی گیری، صدور گواهینامه سخت افزار و اعتماد به شمارش اتوماتیک از دیگر نکات قابل رویت هستند: چه کسی الگوریتم ها، اجزا، نصب کننده ها و غیره را تأیید کرده است؟

رای گیری الکترونیکی با راهکارهای فناوری بلاک چین

احتمالاً یک راهکار کامل وجود ندارد اما تلاش می کنیم تا حد ممکن به یک راهکار خوب نزدیک شویم. با این حال معتقدیم که همچنین اثبات پذیری مفرد هنگام تلاش برای مبارزه با فساد و اجبار ایده بدی است. یعنی اینکه برای میزان خاصی از خطای مجاز، رأی دهندگان باید با یک یا چند قدم ناشناس ماندن، به سیستم اعتماد کنند.

یک بلاک چین ابزاری مناسب برای عمومی کردن فرآیند شمارش آراء است، تا زمانی که آراء طی یک ناشناس بودن غیرقابل دستکاری ثبت شوند. این امر می تواند از طریق صندوق رای گیری مجازی که باید در برابر حملات احتمالی حفظ شود، عملی شود. ابزارهای رمزنگاری نیز می توانند برای این منظور استفاده می شوند.

برای کاهش خطرات حملات احتمالی، سیستم رای گیری باید غیرمتمرکز و توزیع شده باشد. برگشت پذیری یک ویژگی اساسی است. سرانجام هر كدی كه در فرآیند رأی گیری استفاده می شود باید عمومی باشد، از طریق آزمایش های هك باز تائید شده و رأی دهندگان به آن اعتماد کنند. حتی اجرای کد تأیید شده ای که از داده های مدرن زمان بارگذاری و زمان اجرا استفاده می کند، می تواند اعتماد به سیستم را بهبود بخشد.

در نهایت سیستم های رأی گیری باید با عینیت دموکراسی های محلی مقابله کنند؛ جایی که بودجه ها به دلیل سیاست هایی که در سرتاسر اروپا وجود دارد، امکان تأمین منابع مالی خدمات عمومی از طریق بدهی را محدود می کند.

به عنوان مثال شهر ناپل در منطقه ای با فقر اقتصادی واقع شده است و پس از اصلاح قوانین بودجه بندی در شرایط بحرانی ساختاری و مالی قرار دارد. این امر عواقب سازمانی و مدنی ایجاد کرده است. از یک طرف بحث عمومی در مورد این موضوع از طریق فرایند حسابرسی مشارکتی با هدف حمایت از حقوق اجتماعی انجام شده است. از سوی دیگر شهروندان و همچنین اقتصادهای غیررسمی و تحت نظارت جامعه برای پاسخگویی به نیازهای اساسی از طریق اقتصادهای اجتماعی و همبستگی بسیج شدند.

در شرایط مشابه تمام پیشرفت ها از نظر دموکراسی به هزینه های سرمایه عمومی وابسته است، به این معنی که حتی اقدام به همه پرسی های معمولی از نظر مالی غیرممکن است. به همین دلیل است که سیستم های رأی گیری باید با وضعیت مالی سازگار شوند و در واقع به سمت استفاده بهتر از منابع عمومی سوق پیدا کنند که با دیجیتالی کردن روش های شمارش رای امکان پذیر است.

این امر همچنین نیازمند راهکارهای خلاقانه در همکاری بین مبتکران خصوصی و شهروندان از یک طرف و اداره ها از طرف دیگر است. به طور خاص به دنبال نمونه مورد Neapolitan، مرحله بعدی ساماندهی یک هاکاتون آزاد برای آزمایش امنیت سیستم است. این امر به شکل های پیچیده ای برای تأمین مالی خصوصی و مختلط به عنوان مثال کراودفاندینگ(crowdfunding) مدنی، حمایت مالی، درخواست کمک مالی، کمک هزینه های تحقیقاتی و غیره که در مناطق محروم اقتصادی مانند جنوب ایتالیا در دسترس نیست، نیاز دارد.

در پایان چیزی که یاد گرفتیم این است که در زمینه رای گیری الکترونیکی تنها با تلاش مداوم پاسخگویی به نیازهای شهروندان، تعادل قانونگذاران و ارزشهای قانون اساسی می توان راهکارهای جزئی ارائه داد. بنابراین این مورد را برای رویکردهای باز، میان بخشی و مقطعی برای رای گیری الکترونیکی، همراه با فرآیندهای مشارکتی مناسب باز می گذاریم که قادر به تحقق گسترده تر وعده غیرمتمرکز گرایی ذکر شده در فن آوری بلاک چین باشد.