با ادامه یافتن توسعه ارزهای دیجیتال در سراسر جهان، مدام اخبار پروژه هایی را می‌شنویم که درباره اهمیت مقیاس پذیری صحبت می‌کنند. اما در اکثر موارد، ادعای آنها برای ایجاد چارچوب بهتر کاملا مبهم است.
این موضوع بدان معنا نیست که ادعای آنها اشتباه است. مقیاس پذیری احتمالا همان ویژگی ارزهای دیجیتال می‌باشد که آنها را برای بلندمدت زنده و فعال نگاه خواهد داشت. اما چرا؟ زیرا بدون برخورداری از مقیاس پذیری خوب به منظور جذب افراد بیشتر، این فناوری ارزش اصلی خود را از دست می‌دهد و آن ارزش چیزی نیست جز تراکنش های سریع و کارآمد.
مقیاس پذیری چه زمانی به مشکل تبدیل می‌شود؟
به منظور تعیین اهمیت این بخش بسیار مهم و حیاتی بلاک چین، باید به محبوب ترین ارز دیجیتال موجود یعنی بیت کوین نگاهی بیاندازیم. تقریبا تمام ارزهای دیجیتال که پس از بیت کوین ایجاد شده اند سعی کرده اند که عملکرد بهتری نسبت به آن داشته باشند اما ارزش آنها حتی به بیت کوین نزدیک هم نشد.
علیرغم ماهیت قدیمی و از مد افتاده بلاک چین بیت کوین، اما هم چنان یکی از پر تقاضاترین ارزهای دیجیتال موجود و درنتیجه گران ترین آنها نیز می‌باشد. اگرچه فناوری که بیت کوین بر بستر آن ایجاد شده است نمی‌تواند در مقابل توسعه سریع این صنعت در آینده دوام بیاورد، اما مردم هم چنان پیگیر آن هستند و امیدوارند که شاهد به روزرسانی یا هر نوع اصلاح دیگری باشد که بتواند طول عمر آن را افزایش دهد.
چرا بیت کوین در وضعیت فعلی خود نمی‌تواند به فعالیت خود ادامه دهد؟ پاسخ این پرسش را می‌توان در مقیاس پذیری محدود بیت کوین به دلیل حجم بلاک های آن برای ثبت تراکنش ها و بررسی آنها از طریق هش مناسب جستجو کرد.
حجم بلاک ها چه ارتباطی با ادامه فعالیت بیت کوین دارد؟
در حال حاضر حجم هر بلاک بیت کوین، یک مگابایت است که در مقابل سایر کوین ها بسیار اندک است، اما هم چنان جوابگو می‌باشد و دلیل این موضوع نیز تعداد تراکنش های بیت کوین است که هر دقیقه انجام می‌شود. هرچند این ارتباط می‌تواند مشکل ساز شود.
هرگاه که تراکنشی در بلاک چین انجام می‌شود، بر روی بلاک ثبت خواهد شد. هرچند تعداد تراکنش هایی که می‌توان بر روی یک بلاک ثبت کرد محدود می‌باشد، زیرا حجم هر بلاک بیت کوین یک مگابایت است که حجم کمی است. به دلیل آنکه هر هفته یا هر روز میلیون ها تراکنش انجام می‌شود، به بلاک های جدید نیاز است. سرعت بررسی تراکنش ها توسط ماینرها، ایجاد بلاک های جدید، پر کردن این بلاک ها و ادامه این فرآیند به تدریج در حال کاهش است.
پیچیدگی ماینینگ همواره در حال افزایش است و این موضوع باعث می‌شود ماینرها تقریبا هرسال برای کسب کارایی بهتر مجبور باشند که سخت افزارهای خود را جایگزین کنند. هاوینگ (نصف شدن پاداش ماینرها) باعث کاهش درآمد ماینرها می‌شود و افزایش تعداد معامله کنندگان بیت کوین، تقاضا برای پردازش های سریعتر را افزایش می‌دهد.
دیر یا زود این موضوع به گلوگاهی تبدیل می‌شود که صدها یا حتی هزاران تراکنش در حالت درخواست باقی می‌مانند در حالی که ماینرها در صدد ایجاد بلاک های جدید و فهرست بندی تمام تراکنش ها برای تایید آنها می‌باشند.
تنها روش برای اجتناب از “انتظار”، پرداخت کارمزدهای بیشتر است. کارمزدها توسط فردی پرداخت می‌شود که تراکنش را ایجاد کرده است. بنابراین مقداری هزینه بیشتر بر تراکنش اضافه می‌شود. با افزایش تعداد تراکنش ها و هم چنین افزایش تعداد تراکنش های در حال انتظار، کارمزدها به تدریج بیشتر می‌شود و به نقطه ای می‌رسد که انتقال های کوچک بیت کوین امکان پذیر نمی‌شود.
چرا این موضوع برای سایر ارزهای دیجیتال مشکل به حساب می‌آید اما برای بیت کوین اینطور نیست؟
یکی از بحث های اصلی که توسعه دهندگان معمولا در خصوص مقیاس پذیری بیت کوین بیان می‌کنند این است که بیت کوین هرگز قرار نبوده است به عنوان ارز جهانی در نظر گرفته شود. در این خصوص، تعداد معدودی توسعه دهنده معتقدند روزی فرا خواهد رسید که بیت کوین به پول رایج و روزانه افراد تبدیل شود. این افراد معتقدند که کریپتوهای مختلف برای این هدف بسیار مناسب تر خواهند بود. برای مثال استیبل کوین ها و توکن های چند منظوره به دلیل نوسان کمتر، شانس بسیار بیشتری دارند تا به پول رایج و روزانه تبدیل شوند.
در خصوص این کوین ها، پیچیدگی ماینینگ نوسان ندارد. در عوض تقریبا ثابت هستند به طوری که ماینرها همواره می‌توانند بر ثبات شبکه و نصف نشدن درآمد خود حساب کنند.
این موضوع، مربوط به داد و ستدهای اقتصادی می‌باشد. درآمد ارائه دهندگان ثابت می‌ماند. بنابراین می‌توانند با عرضه کافی، پاسخگوی تقاضا باشند. اگر تقاضا افزایش یابد، این ارائه دهندگان می‌دانند که بازار ثابت است و می‌توانند رشد کنند. در این موارد، عرضه به طور خودکار مطابق با تقاضا می‌شود و تقاضا نیز به تدریج کاهش نمی‌یابد زیرا پذیرش کریپتو به گسترش خود ادامه می‌دهد.
بدون مقیاس پذیری، ارزهای دیجیتال دوام نخواهند آورد.
ما باید از خودمان بپرسیم که چه چیزی باعث می‌شود ارزهای دیجیتال منحصر به فرد شوند و تقاضای بسیار زیادی در جامعه امروز داشته باشند.
- ارزهای دیجیتال می‌توانند از هویت ما محافظت کنند.
- تراکنش های آنها تقریبا آنی است.
- شامل کارمزدهای زیاد نمی‌شوند.
- غیرمتمرکز می‌باشند.
اکنون در نظر بگیرید که چند مورد از این عوامل می‌توانند با خطر مواجه شوند یا از قبل با خطر مواجه شده‌اند.
هویت کاربران از قبل توسط چند صرافی ارز دیجیتال فاش شده است. این موضوع به دلیل تقاضای دولت بوده است و با فروش اطلاعات کاربران ارتباطی نداشته است. تقریبا تمام کشورهای اروپایی که دارای قانونگذاری ارزهای دیجیتال می‌باشند، می‌توانند اطلاعات معاملاتی مشتریان صرافی های کریپتو را درخواست کنند. این موضوع منجر به حذف ناشناس بودن از بلاک چین و ورود مالیات می‌باشد. این شرایط در کره جنوبی نیز به وقوع پیوسته است که طی آن، دولت تمام تراکنش های ناشناس را ممنوع کرده است تا قانون مالیات را در خصوص آنها اعمال کند.
عامل دوم، ماهیت غیرمتمرکز ارزهای دیجیتال می‌باشد. با نگاهی به نحوه ورود شرکت های بزرگ به این عرصه نظیر لیبرا از شرکت فیسبوک، می‌توانیم به آسانی متوجه شویم که آینده این حوزه در اختیار ارزهای دیجیتال دارای بیشترین سرمایه می‌باشد. این موضوع باعث می‌شود که قدرت و اختیار شبکه در دستان چندین شرکت باشد. هرچند دلیلی وجود دارد که پیش بینی کنیم این همکاری ها از بین خواهد رفت و فقط یک یا دو نهاد مسئول باقی می‌ماند و در نتیجه، فرآیند مورد نظر متمرکز می‌شود. فراموش نکنیم که بانک ها نیز به پذیرش ارزهای دیجیتال روی آورده اند.
در آخر به دو نکته ارزشمند در ارزهای دیجیتال می‌پردازیم: سرعت و هزینه. درحال حاضر هردوی این عوامل در مقیاس کلان بدون تغییر می‌باشند. سرعت هم چنان مثل قبل حفظ شده است و هزینه ها نیز بسیار کمتر از ارائه دهندگان پرداخت های سنتی می‌باشد.
اگر توسعه مقیاس پذیری با شکست مواجه شود، وارد مرحله ای از ارزهای دیجیتال می‌شویم که در تلاش هستند تا جلوتر از سایر توسعه های فین‌تک (فناوری امور مالی) بمانند. هم اکنون کسب و کارهای نوظهور نظیر بانک های آنلاین، ارائه دهندگان پرداخت شخص ثالث و کیف پول های آنلاین، پرداخت های آنی را در سراسر جهان ارائه می‌دهند و بدین ترتیب ارزهای دیجیتال را به چالش می‌کشند.
در صورتی که مسأله مقیاس پذیری برطرف نشود، هزینه ها نیز افزایش خواهند یافت، اما این افزایش هزینه ها فقط برای کسانی خواهد بود که تراکنش های سریعتر می‌خواهند. در این صورت چرا باید خود را درگیر تبدیل ارزهای سنتی به ارزهای دیجیتال کنیم در حالی که دارای همان شرایطی هستند که سازمان های مالی سنتی با آن سروکار دارند؟ تنها نکته ای که باعث می‌شود این روش قابل پذیرش شود این است که حقوق افراد در سراسر جهان به صورت کریپتو پرداخت شود و بانک ها ذخیره کلانی از این دارایی های دیجیتال در اختیار داشته باشند.
به طور کل، مقیاس پذیری قابلیت دوام آوردن و ادامه فعالیت ارزهای دیجیتال را برای سال های آتی تعیین خواهد کرد. خوشبختانه هزاران توسعه دهنده در سراسر جهان بر روی این مسأله در حال کار می‌باشند و تقریبا هر سال راهکارهای نوآورانه ای ارائه می‌دهند. جای ناراحتی است اگر بیت کوین از این پیشرفت ها عقب بماند.
