از آنجایی که تنش موجود در فروش یکجا و ارزان توکن های اتریوم توسط ICO ها افزایش می یابد، این ارز دیجیتال تلاش دارد تا قیمت خود را به بالاتر از ۲۵۰ دلار برساند. اگرچه برخی تلاش دارند تا برای تولیدات و محصولات خود جذب سرمایه داشته باشند اما مشکل اساسی شبکه اتریوم مساله مقیاس پذیری آن است. معضلی که می توان آن را به عنوان سدی در مسیر افزایش قیمت این ارز دیجیتال دانست.
راهکارهای پیشنهادی
چند راه پیشنهادی برای حل مشکل مقیاس پذیری شبکه اتریوم وجود دارد که عبارت اند از: شاردینگ و توسعه پلاسما. به احتمال زیاد برای برخی از علاقه مندان به این حوزه سوال خواهد بود که اساسا مقیاس پذیری اتریوم چیست و چه پیامدهایی را به همراه دارد؟
مهمترین راه حل در میان پیشنهادها پدیده شاردینگ است. شاردینگ مفهومی است که از دیتابیس های سنتی وارد این حوزه جدید شده است. شاردینگ وظیفه دارد تا داده ها را برای ذخیره سازی در سرور های مختلف به قطعات کوچکتر تقسیم کند. این مساله باعث افزایش مقیاس پذیری بلاک چین اتریوم می شود و دیگر نیازی به تمام نودهایی نیست که شبکه را ایمن و آن را به یک شبکه “نود های کامل” تبدیل می کنند. از آنجایی که لازم است تاریخچه تراکنش ها و بلاک چین در سراسر نودها ذخیره شوند، پدیده شاردینگ بدون نیاز به نودها امینت را در شبکه حفظ می‌کند.
هر نود شامل یک زیر مجموعه از تراکنش ها می‌شود و تراکنش هایی که بخشی از زیر مجموعه نیستند از دیگر نودها تامین می‌شوند. اعتماد مورد نیاز در این فرآیند با استفاده از “انگیزه های کریپتو اقتصادی” اتریوم تامین خواهد شد. یکی دیگر از روش ها برای افزایش سرعت تراکنش ها در شبکه اتریوم تراکنش های خارج از زنجیره است.
همانطور که ویتالیک بوترین اظهار کرد تراکنش های قابل اعتماد خارج از زنجیره اصلی می توانند سرعت پرداخت های شبکه اتریوم را هم سرعت روند پرداخت های متمرکز کند.
اما از آنجایی که شبکه اتریوم به طور مداوم در حال اجرا است، آزمایش اثرات این تغییرات در شبکه بدون تاثیرات منفی بر روند کار شبکه نخواهد بود. در عین حال مساله مقیاس پذیری بلاک چین دائما در حال پیشرفت است.
آیا مشکل مقیاس پذیری این ارز دیجیتال حل خواهد شد؟ نظر شما چیست؟
