با ظهور مفهومی به اسم «تجمیع‌کنندگان سود» یا اصطلاحا «صندوق‌ها»، پیچیدگی‌های زیادی در حوزه دیفای در اتریوم به وجود آمد که آسیب‌پذیری‌های امنیتی بالقوه‌ای را برای کاربران ایجاد می‌کرد. دلیل شکل‌گیری استاندارد ERC-4626 برای صندوق‌های توکنیزه شده، سر و سامان دادن به وضعیت دیفای در شبکه اتریوم بود. اما با گذشت حدود ۲ ماه از تصویب این استاندارد، تاثیر آن بر صندوق‌های معروف شبکه اتریوم چه بوده است؟
به گزارش میهن بلاکچین و به نقل از دیکریپت، بنابر اطلاعات ارائه‌شده توسط DeFiLlama، سرمایه قفل‌شده در تمام پروتکل‌های دیفای تقریبا معادل با ۱۹۳ میلیارد دلار است. از زمان رشد انفجاری حوزه دیفای در سال ۲۰۲۰ تاکنون، مفهوم یلد فارمینگ به یکی از مفاهیم مهم عرصه کریپتو تبدیل شده است. کاربران سرمایه‌های خود را در پلتفرم‌های مختلف نظیر پروتکل وام‌دهی کامپوند (Compound) سپرده‌گذاری می‌کنند و بخشی از سود حاصل از وام‌دهی سرمایه‌های خود را دریافت می‌کنند. این موضوع یادآور پرداخت سود در سیستم امور مالی سنتی و بانک‌ها است.
اما یلد فارمینگ برای کاربرانی که سرمایه زیاد یا دانش کافی از این مفهوم نداشتند آنچنان جذاب نبود. بدین ترتیب، مفهومی به اسم «تجمیع‌کنندگان سود» (Yield Aggregator) معرفی شد که در واقع مجموعه‌ای از قراردادهای هوشمند هستند که به تجمیع سرمایه کاربران پرداخته و سود حاصل را بهبود و افزایش می‌دهد. این تجمیع‌کنندگان اصطلاحا «صندوق (Vault)» نام گرفته‌اند.
با وجود این، صندوق‌ها فاقد استانداردهای اجرایی بودند. این موضوع باعث ایجاد مشکلات و پیچیدگی‌های متعددی شد. تجمیع‌کنندگان سود، صندوق‌ها، بازارهای وام‌دهی و توکن‌های سودده بومی در پلتفرم‌های مختلف، همواره با اندکی تفاوت پیاده‌سازی می‌شدند. توسعه برنامه‌های کاربردی برای این صندوق‌ها دشوار بود و این موضوع، آسیب‌پذیری‌های امنیتی بالقوه به وجود می‌آورد و مقیاس‌پذیری را نیز تحت تأثیر قرار می‌داد.
برای کاربران معمولی تعامل مستقیم با قراردادهای هوشمند این صندوق‌ها دشوار بود، به این ترتیب اهمیت توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز برای این صندوق‌ها افزایش یافت.
استاندارد اجرایی صندوق‌ها
دلیل شکل گرفتن این پیشنهاد بهبود اتریوم (EIP-4626) که در تاریخ ۲۲ دسامبر (۱ دی ۱۴۰۰) و توسط جویی سانتورو (Joey Santoro) موسس پروتکل فی (Fei Protocol) ارائه شد، کاهش همین مشکلات بود.
اگرچه هدف اصلی این پروپوزال ایجاد استانداردهای اجرایی منسجم برای صندوق‌ها است، اما تاثیرات امنیتی بالقوه صندوق‌های فاقد استاندارد مشخص را نیز بیان می‌کند.
پیشنهاد EIP-4626 در تاریخ ۱۸ مارس (۲۷ اسفند ۱۴۰۰) تایید شد و استاندارد جدید که نحوه پیاده‌سازی صندوق‌های توکنیزه شده را یکدست می‌کند، ERC-4626 نام گرفت (EIPها بعد از تایید شدن ERC خطاب می‌شوند که مخفف Ethereum Request for Comment یا «درخواست نظردهی اتریوم» است).
از آن زمان تاکنون، تعداد زیادی از پروتکل‌های دیفای نظیر یرن فایننس (Yearn Finance)، بالانسر (Balancer)، رری کپیتال (Rari Capital) و mStable استاندارد ERC-4626 را در صندوق‌های خود به کار گرفته‌اند.
اکنون تمام برنامه‌های توسعه‌یافته برای هر یک از صندوق‌های مبتنی بر ERC-4626 می‌توانند به سادگی با سایر صندوق‌های سودده مبتنی بر ERC-4626 تعامل کنند. اکنون وجود قراردادهایی که به سادگی می‌توان با آنها تعامل کرد، باعث نوآوری‌های جدید در استراتژی‌های کسب سود شده است.
با وجود ERC-4626، در حال حاضر صندوق‌ها به دو دسته اصلی طبقه‌بندی می‌شوند که عبارتند از صندوق‌های قابل انتقال و صندوق‌های غیرقابل انتقال.
در صندوق‌های قابل انتقال، یک توکن ERC-20 برای کاربر صادر می‌شود که نماینده سهم کاربر در استخر صندوق است؛ در حالی‌که صندوق‌های غیرقابل انتقال از این توکن‌ها استفاده نمی‌کنند.
پیروی از یک استاندارد مشخص برای ایجاد صندوق‌ها، فرصت‌های جدیدی برای تعامل‌پذیری بین پروتکل‌های مختلف به وجود می‌آورد. این شرایط هم‌چنین مسیر را برای افزایش پشتیبانی از پروتکل‌های متفاوت در بلاک چین‌های مختلف هموار می‌سازد.
