قراردادهای آتی به چه معنا هستند و چطور کار می‌کنند؟ + ویدیو

قراردادهای آتی به زبان بایننس

وبسایت بایننس که همیشه سعی داشته پلتفرم خود را مطابق با نیازهای کاربران دنیای ارزهای دیجیتال به روز نگه دارد، اخیرا قابلیت قراردادهای آتی را به پلتفرم خود اضافه کرده است. ویدئوی زیر، توضیح کوتاهی درباره قابلیت قردادهای آتی است که توسط خود وبسایت بایننس ارائه شده است. با دیدن این ویدئو می‌توانید با مفاهیم مربوط به قراردادهای آتی در دنیای ارزهای دیجیتال بیشتر آشنا شوید.

 

 

قرارداد آتی چیست؟

قراردادهای آتی توافق‌نامه‌هایی هستند که به تریدرها، سرمایه‌گذارها و تولیدکننده‌های اجناس اجازه می‌دهند که در مورد قیمت آینده یک کالا گمانه‌زنی کنند. عملکرد این قراردادها به صورت یک تعهد دوطرفه است؛ این قراردها مبادله یک کالا در تاریخی در آینده (تاریخ انقضا یا Expiration Date) و قیمتی که به هنگام بستن قرارداد تعیین می‌شود را امکان‌پذیر می‌کنند.

ابزار مالی که پشت قراردادهای آتی قرار دارد می‌تواند هرگونه دارایی از جمله سهام، کالا، ارز دیجیتال، پرداخت بهره و یا حتی اوراق قرضه باشد. قردادهای آتی از منظر یک توافق‌نامه قانونی استانداردسازی می‌شوند و مبادله آنها در حوزه‌های خاصی (صرافی‌های قراردادهای آتی) انجام می‌شود. به همین خاطر، قراردادهای آتی تحت کنترل یک سری قوانین خاص هستند؛ قوانینی از جمله حجم قراردادها و نرخ سود روزانه. در موارد بسیاری، اجرای قرادهای آتی توسط یک شرکت تسویه وجوه تضمین می‌شود؛ این کار باعث کاهش ریسک برای هر کدام از طرف‌های قرارداد می‌شود.

عملکردهای قراردادهای آتی

در صنعت مالی، قرادهای آتی بعضی از عملکردهای زیر را ارائه می‌دهند:

• متعال‌سازی و مدیریت ریسک: قراردادهای آتی می‌توانند برای کاهش ریسک‌های به خصوص مورد استفاده قرار گیرند. برای مثال، ممکن است یک کشاورز محصولات خود را با قردادهای آتی بفروشد تا مطمئن شود در آینده، حتی با وجود اتفاقات نامساعد و نوسانات بازار، مبلغ خاصی پول دریافت خواهد کرد.
• لورج (Leverage): قراردادهای آتی به سرمایه‌گذارها اجازه می‌دهند تا موقعیت‌های لورج شده ایجاد کنند. چون قراردادها با یک تاریخ انقضای مشخص تعیین می‌شوند، سرمایه‌گذارها قادر هستند موقعیت خود را لورج کنند. برای مثال، یک لورج سه به یک به تریدرها اجازه می‌دهد وارد موقعیتی شوند که سه برابر مبلغ تراز حسابشان است.
• ریسک کوتاه مدت (Short Exposure): قراردادهای آتی به سرمایه‌گذارها اجازه می‌دهند که بر روی دارایی‌شان ریسک کوتاه مدت انجام دهند. وقتی یک سرمایه‌گذار تصمیم می‌گیرد بدون اینکه صاحب یک دارایی باشد با استفاده از قرارداد آتی آن را به فروش برساند، این حالت با نام وضعیت عریان شناخته می‌شود.
• تنوع دارایی (Asset Variety): سرمایه‌گذارها قادر هستند روی دارایی‌هایی که فروش آنها در بازار نقدی کار سختی است، ریسک کوتاه مدت انجام دهند. تحویل کالاهایی مثل نفت، معمولا هزینه‌بر است و هزینه‌ نگهداری آن هم بالا است؛ ولی سرمایه‌گذارها با استفاده از قراردادهای آتی می‌توانند بر روی قیمت بازه وسیعی از کالاها، بدون اینکه نیاز باشد به طور فیزیکی آنها را مبادله کنند، به حدس و گمان بپردازند.
• کشف قیمت (Price Discovery): بازارهای آتی برای خریدارها و فروشنده‌ها شبیه به یک فروشگاه جامع و همه جانبه شامل دامنه گسترده‌ای از دارایی‌ها است (به عبارت دیگر، عرضه و تقاضا کفاف همدیگر را می‌دهند). برای مثال، قیمت نفت به جای اینکه طی داد و ستدی داخل یک پمپ بنزین محلی تعیین شود، بر اساس تقاضای لحظه‌ای در قراردادهای آتی تعیین می‌شود.

ساز و کار توافق

تاریخ انقضای یک قرارداد آتی، آخرین روزی است که فعالیت‌های مبادله مربوط به آن قرارداد خاص انجام می‌شوند. بعد از آن، ترید کردن متوقف شده و قراردادها تسویه می‌شوند. به طور کلی، دو ساز و کار اصلی برای تسویه قراردادهای آتی وجود دارد:

• تسویه فیزیکی: دارایی مورد نظر بین دو طرف قرارداد که بر روی قیمتی از پیش تعیین شده به توافق رسیده‌اند، مبادله می‌شود. طرف فروشنده ملزم است که دارایی را به طرف خریدار تحویل بدهد.
• تسویه نقدی: دارایی مورد نظر به طور مستقیم مبادله نمی‌شود. در عوض، یکی از طرف‌های قرارداد مبلغی که برابر با ارزش دارایی است را به طرف مقابل پرداخت می‌کند. یک نمونه معمول از قراردادهای آتی که به طور نقدی تسویه می‌شود، یک قرارداد آتی فروش نفت است؛ جایی که به جای رد و بدل شدن بشکه‌های نفت، پول نقد بین طرف‌های قرارداد مبادله می‌شود.

قراردادهای آتی که به طور نقدی تسویه می‌شوند بی‌دردسرتر هستند و به همین خاطر نسبت به قراردادهایی که به طور فیزیکی تسویه می‌شوند، از محبوبیت بیشتری برخوردار هستند. با این حال، قراردادهای آتی که به طور نقدی مبادله می‌شوند می‌توانند منجر به دستکاری در قیمت دارایی مورد مبادله شوند. به این نوع دست‌کاری در مارکت به طور عمومی انفجار قیمت نهایی گفته می‌شود؛ این عبارت فعالیت‌های تردینگ غیرمعمول را توصیف می‌کند که وقتی قراردادهای آتی در حال نزدیک شدن به تاریخ انقضا هستند، از قصد دفترهای سفارش را از هم گسیخته و مختل می‌کنند.

استراتژی‌های خروج از قراردادهای آتی 

بعد از بسته شدن یک قرارداد آتی، به طور کلی سه اقدام اصلی وجود دارد که تریدرهای آتی می‌توانند انجام دهند:

• موازنه کردن (Offsetting): این اقدام به معنای بستن یک قرارداد آتی با ایجاد تراکنشی در جهت مخالف و درست به ارزش همان تراکنش قبلی است. بنابراین، اگر یک تریدر دارایی خود را با پنجاه قرارداد آتی به فروش رسانده است، می‌تواند با ایجاد موضعی طولانی مدت به همان ارزش، موضع اولیه خود را خنثی کند. استراتژی موازنه کردن به تریدرها اجازه می‌دهد قبل از روز تسویه، متوجه سود و زیان خود شده و اقدامات لازم را انجام دهند.
• تمدید قرارداد (Rollover): این حالت وقتی اتفاق می‌افتد که یک تریدر تصمیم می‌گیرد بعد از موازنه کردن موضع قرارداد آتی اولیه خود، یک موضع قرارداد آتی جدید باز کنند و لزوما تاریخ انقضا را طولانی‌تر کنند.
• تسویه (Settlement): اگر یک تریدر آتی موضع خود را موزانه و یا تمدید نکند، قراردادش در تاریخ انقضا تسویه خواهد شد. در این نقطه، طرف‌های قرارداد به طور قانونی ملزم هستند دارایی خود (و یا پول نقد معادل آن) را مطابق با موضع خود مبادله کنند.

نتیجه گیری

قراردادهای آتی در دنیای ارزهای دیجیتال به طور کلی قابلیتی کاربردی در نظر گرفته می‌شوند. افرادی که به طور حرفه‌ای در حال فعالیت در حوزه ارزهای دیجیتال هستند، باید همواره گوش به زنگ قابلیت‌ها و کابردهای جدیدی باشند که برای بهبود عملکرد آنها در این حوزه ارائه می‌شوند. البته باید به خاطر داشت که قبل از استفاده از هر قابلیت جدیدی، باید به طور پایه‌ای با مفاهیم آن آشنا شد و ریسک فعالیت در دنیای کریپتو را با عدم آگاهی افزایش نداد.