جذب سرمایه برای استارتاپ‌ها همواره یکی از معضل‌هایی بوده که از سال ۲۰۱۷ و به واسطه رمزارزها به صورت نوینی پوشش‌دهی شده است. روند قانون‌گذاری رمزارزها به دلیل رشد سریع این عرصه توان همگام شدن با این حوزه را نداشته و تخطی توسعه‌دهدگان رمزارز از این حیطه امری محتمل است. با میهن بلاکچین همراه باشید تا در این مقاله به بررسی روند فروش توافقنامه ساده توکن های آتی (SAFT) به سرمایه‌گذاران و مقایسه آن با توافقنامه ساده سهام آتی (SAFE) و قوانین حول محور آنها بپردازیم.
توافقنامه ساده توکن های آتی چیست؟
توافقنامه ساده توکن های آتی یا همان Simple Agreement For Future Tokens در حقیقت یک قرارداد سرمایه‌گذاری عرضه شده توسط توسعه‌دهندگان حوزه رمزارز است که به سرمایه‌گذاران معتبر اختصاص پیدا می‌کند. با توجه به اینکه این توافقنامه‌ها در دسته اوراق بهادار محسوب می‌شوند، چنین توکن‌هایی باید با مقررات اوراق بهادار مطابقت داشته باشند.
جذب سرمایه از طریق فروش ارز دیجیتال نیازمند چیزی فراتر از ساخت یک بلاک چین صرف است. سرمایه‌گذاران نیاز دارند تا دقیقا بدانند در حال ورود به چه حوزه‌ای هستند، بدین صورت که آیا توکن مورد نظر از ماندگاری قابل قبولی برخوردار است یا خیر و اینکه آیا تحت پوشش محافظت قانونی قرار می‌گیرد یا خیر.
اگرچه شرکتی که تصمیم به جذب سرمایه از طریق رمزارز می‌گیرد، می‌تواند با استفاده از یک چهارچوب رسمی برای ورود به بازار‌های مالی جهانی قوانین را دور بزند، لازم است تا به قوانین بین‌المللی، فدرال و قوانین ایالتی پایبند باشد. یکی از راه‌های تحقق یافتن چنین دستیافتی، استفاده از توافقنامه ساده توکن های آتی است.
نکات حائز اهمیت در این زمینه عبارتند از:
- یک توافقنامه ساده توکن های آتی (SAFT) در حقیقت اوراق بهاداری است که برای انتقال نهایی توکن‌های دیجیتال از جانب توسعه‌دهنده رمزارز به سرمایه‌گذار منتشر می‌شود.
- SAFT برای کمک کردن به روند جذب سرمایه و بدون تعرض کردن به مقررات ساخته شده است.
- یک توافقنامه ساده توکن های آتی (SAFT) قابل قیاس با توافقنامه ساده سهام آتی (SAFE) است که به سرمایه‌گذاران استارتاپ‌ها اجازه می‌دهد تا سرمایه‌گذاری نقدی خود را در زمان معینی در آینده به سهام تبدیل کنند.
درک مفهوم توافقنامه ساده توکن های آتی (SAFTها)
یک SAFT در واقع شکلی از قرارداد سرمایه‌گذاری است. این توافقنامه‌ها به عنوان شیوه‌ای برای جذب سرمایه در قالب رمزارز و بدون زیر پا گذاشتن مقررات امور مالی است، به ویژه گروهی از مقررات که در زمان اوراق بهادار بودن آن دسته از سرمایه‌گذاری حاکم هستند.
سرعت رشد رمزارزها بسیار بیشتر از میزانی بوده است که قانون‌گذاران بتوانند مشکلات قانونی را در این حیطه بیابند. به عنوان مثال، سازمان اوراق بهادار و کمیسیون صرافی‌ها (SEC) در سال ۲۰۱۷ توانست راهنمایی‌های مورد نیاز در مورد اینکه چگونه و چه زمانی روند عرضه اولیه کوین (ICO) در دسته فروش اوراق بهادار تلقی می‌شود.
یکی از مهم‌ترین موانع نظارتی پیش روی عرصه سرمایه‌گذاری رمزارز، تست هاوی (Howey Test) است. دادگاه عالی ایالات متحده آمریکا این تست را در سال ۱۹۴۶ در رابطه با قانون‌گذاری کمیسیون بورس و اوراق بهادار علیه شرکت W. J. Howey ساخت که مشخص می‌کند آیا یک معامله در دسته اوراق بهادار جای می‌گیرد یا خیر.
مقررات حیطه SAFT
با توجه به اینکه اکثر توسعه‌دهندگان رمزارزها به قوانین حوزه اوراق بهادار تسلط ندارند و ممکن است حتی به مشاوره امور مالی و حقوقی نیز دسترسی نداشته باشند، امکان تخطی از قوانین برای آنها بسیار محتمل است. توسعه توافقنامه ساده توکن های آتی به ساخت یک چهارچوب ساده و ارزان‌قیمت منجر می‌شود که سرمایه‌گذاری‌های نوین می‌توانند با استفاده از آن در کنار پیروی کردن از قوانین، جذب سرمایه کنند.
هنگامی که یک شرکت چنین توافقنامه‌ای را به یک سرمایه‌گذار می‌فروشد، چنین توافقنامه‌ای منابع مالی را از جانب آن سرمایه‌گذار می‌پذیرد، اما هیچ توکن و یا کوینی را به فروش نمی‌رساند و هیچ معاوضه‌ای نیز در کار نیست. در عوض، فرد یا ارگان سرمایه‌گذار اسنادی را دریافت می‌کند که نشان‌دهنده امکان دسترسی آن سرمایه‌گذار در صورت ساخت یک رمزارز یا محصول مرتبط دیگر است.
توافقنامه ساده توکن های آتی (SAFT) در قیاس با توافقنامه ساده سهام آتی (SAFE)
یک SAFT با توافقنامه ساده سهام آتی (SAFE) که به سرمایه‌گذاران اجازه می‌دهد تا پول نقد خود را در بستر یک استارتاپ قرار دهند و آن سهم را در تاریخ معینی به اوراق قرضه و سهام تبدیل کنند، تفاوت زیادی دارد. توسعه‌دهندگان از منابع مالی حاصل از فروش SAFT در راستای توسعه دادن شبکه و تکنولوژی مورد نیاز برای ساخت توکن‌های قابل معاوضه استفاده می‌کنند و سپس چنین توکن‌هایی را با انتظار وجود بازاری برای فروش آنها در اختیار سرمایه‌گذاران قرار می‌دهند.
با توجه به اینکه SAFT یک ابزار مالی غیر بدهی است، سرمایه‌گذارانی که چنین توافقنامه‌ای را خریداری می‌کنند با احتمال از دست رفتن پول خود و عدم جبران آن در صورت شکست خوردن این سرمایه‌گذاری مواجه می‌شوند. این سند فقط به سرمایه‌گذاران اجازه می‌دهد تا در این سرمایه‌گذاری سهم مالی داشته باشند و این بدان معناست که سرمایه‌گذاران در معرض همان خطری قرار می‌گیرند که یک سازمان یک توافقنامه ساده توکن های آتی خریداری کرده است.
سخن پایانی
در این مقاله متوجه شدیم که یک SAFT در واقع شکلی از یک قرارداد سرمایه‌گذاری است که در اختیار سرمایه‌گذار قرار داده می‌شود تا نشان‌دهنده سهم مالی آن فرد یا ارگان در پروژه مورد نظر باشد. لازم به ذکر است که در ازای چنین قراردادی هیچ‌گونه توکن یا کوینی به مرحله فروش، عرضه یا معاوضه نمی‌رسد، اما این توافقنامه ساده توکن های آتی با انتظار وجود بازاری برای فروش این توکن‌ها در آینده عرضه می‌شود. در حقیقت این توسعه‌دهندگان حوزه رمزارز هستند که چنین قراردادهایی را به سرمایه‌گذاران معتبر ارائه می‌کنند و از سرمایه حاصل از این حیطه در راستای توسعه شبکه و تکنولوژی مورد نیاز برای ساخت توکن‌های قابل معاوضه استفاده می‌کنند.
نظر شما نسبت به این نوع قراردادها از دیدگاه یک سرمایه‌گذار چیست؟ آیا چنین توافقنامه‌ای را همسو با مقررات کمیسیون بورس و اوراق بهادار می‌بینید؟
