پرایوسی کوین ها یا کوین‌های حریم خصوصی دسته‌ای از ارزهای دیجیتال هستند که به خاطر حفظ حریم خصوصی کاربران خود، قابلیت ردیابی ندارند و هویت کاربران خود را افشا نمی‌کنند. به‌جز اینکه دقیقا به همین دلایل دولت‌ها با فعالیت Privacy Coinها مخالفند، اما چرا این ویژگی‌ها منجر به رشد کوین‌های حریم خصوصی نشده است؟ مگر داشتن حریم خصوصی یک نقطه قوت نیست؟ پس چرا پرایوسی کوین‌ها آن‌طور که باید رشد نکرده‌اند؟ در ادامه دلایل عدم رشد پرایوسی کوین ها را برمی‌شماریم. با میهن بلاکچین همراه باشید.
مقایسه قیمت پرایوسی کوین‌ها با سایر ارزهای دیجیتال
مانیفست سایفرپانک (Cypherpunk) این طور شروع می‌شود: «حریم خصوصی برای یک جامعه آزاد در عصر الکترونیک ضروری است.» اما پرایوسی کوین‌ها یا کوین‌های حریم خصوصی نتوانسته‌اند رشد کنند. مونرو (Monero) و زی کش (zcash) هر دو امروزه نسبت به قیمت خود در سال ۲۰۱۸ ارزش کمتری دارند. در مقایسه، ارزش اتریوم نسبت به بالاترین میزان خود در سال ۲۰۱۸ بیش از دو برابر شده است.
این فقط مقایسه قیمت است، اما معیارهای پذیرش هم بهتر عمل نکرده‌اند. حتی در بازارهای دارک نت، جایی که انتظار دارید پرایوسی کوین‌ها پیشرفت کنند، بیت کوین همچنان دارایی منتخب است. کمتر از ۱۰ درصد توکن‌های زی کش موجود، محافظت شده یا خصوصی هستند. رشد کاربر و تراکنش‌های این توکن‌ها در مقایسه با پلتفرم‌های قرارداد هوشمند در سطح متوسط بوده است.
دلایل عدم رشد پرایوسی کوین ها
پرایوسی کوین‌ها در طول سال‌های اخیر ناامید کننده بوده‌اند. چرا پرایوسی کوین‌ها رشد نکرده‌اند؟ دلایل عدم رشد پرایوسی کوین ها را می‌توان به چهار دلیل اصلی تقسیم کرد.
هیچ کس نمی‌خواهد با پرایوسی کوین‌ها معامله کند
در حالی که مردم ممکن است بخواهند پولشان خصوصی باشد، نمی‌خواهند به یکدیگر پرایوسی کوین پرداخت کنند. وقتی اکثر مردم به «ارزهای دیجیتال خصوصی» فکر می‌کنند، بیت کوین یا اتریوم خصوصی یا شاید استیبل کوین‌های خصوصی را تصور می‌کنند. کمتر کسی واقعا می‌خواهد بدهی‌هایش را با کوین خاصی تسویه کند که تنها ویژگی آن خصوصی بودن آن است.
به همین دلیل است که سیستم‌های حریم خصوصی مبتنی بر اتریوم مانند تورنادو کش (Tornado Cash) در مقایسه با پرایوسی کوین‌ها از استقبال زیادی برخوردارند. Tornado حریم خصوصی را وارد زندگی واقعی مردم می‌کند- مثل زنجیره‌های قرارداد هوشمند، ارزهایی که مردم واقعا می‌خواهند از آن استفاده کنند مانند اتریوم، USDC یا DAI. این ارزهای دیجیتال را با مونرو مقایسه کنید، جایی که کیف پول‌ها، Off Ramps یا مسیرهای خروج از بازار رمزارز (معمولا صرافی‌هایی که می‌توان رمزارز را به پول فیات تبدیل کرد) و نقدینگی آن‌قدر ضعیف هستند که اکثر کاربران قیدش را می‌زنند.
دلیل دیگر موفقیت تورنادو این است که به‌جای تحمیل هزینه‌های حریم خصوصی به همه، هزینه‌ها را بر کاربرانی که برایشان اهمیت دارد داخلی‌سازی می‌کند. این امر ما را به دومین دلیل از دلایل عدم رشد پرایوسی کوین ها می‌رساند.
حفظ حریم خصوصی هنوز راحت نیست
تاریخچه HTTPS، پروتکل رمزگذاری شده‌ای که امروزه برای دسترسی به تقریبا هر وب سایتی مورد استفاده قرار می‌گیرد، به ما می‌آموزد که افراد تنها زمانی حریم خصوصی را انتخاب می‌کنند که آسان باشد.
اتصالات وب‌سایت قبلا همه به صورت متن ساده بود. در ابتدا، HTTPS فقط در وب‌سایت‌هایی استفاده می‌شد که کارت‌های اعتباری یا داده‌های بانکی را مدیریت می‌کردند، زیرا کند و سنگین بود. HTTPS تنها زمانی به حالت پیشفرض تبدیل شد که هزینه‌های محاسبات و پردازش به اندازه‌ای ارزان شد که وبسایت‌ها می‌توانستند آن را بدون اینکه کاربران متوجه شوند، اجرا کنند.
اتفاق مشابهی که برای سرویس‌های پیام‌رسان رخ داد. واتس اپ، بزرگترین سرویس رمزگذاری شده سرتاسری (E2E)، در سال ۲۰۱۶ بدون هیچ مشورتی با کاربران، رمزگذاری E2E را بی سروصدا فعال کرد. این دو تغییر بیش از هر چیز دیگری برای حفظ حریم خصوصی در اینترنت انجام شده‌اند و هیچ کدام شامل تصمیم‌گیری به‌اختیار کاربران برای خصوصی‌تر بودن نبوده است. این تغییرات را با دشواری استفاده از مونرو یا زی کش برای انجام معاملات روزمره مقایسه کنید. هر دو به پیچیدگی فنی نیاز دارند و موانع بسیار زیادی را برای محافظت از حریم خصوصی فرد تحمیل می‌کنند.
این موضوع عدم دسترسی راحت به حریم خصوصی، ما را به سومین دلیل از دلایل عدم رشد پرایوسی کوین ها می‌رساند.
بیشتر مردم به حریم خصوصی اهمیت نمی‌دهند
این حقیقت ناراحت‌کننده‌ای است که در پس شکست پرایوسی کوین ها وجود دارد. به ترجیحات آشکار مردم نگاه کنید. آنها از برنامه‌های رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند که آشکارا داده‌ها را به اشخاص ثالث می‌فروشند. آنها از Venmo استفاده می کنند و پرداخت‌های خود را به صورت عمومی در جهان پخش می‌کنند. آنها از پیامک استفاده می‌کنند که به صورت متنی ذخیره می‌شود و می‌تواند منجر به احضار توسط مجریان قانون شود، در حالی که واتس اپ، سیگنال و تلگرام رایگان و به‌راحتی در دسترس هستند.
وسوسه انگیز است که تقصیر را متوجه عدم آگاهی مصرف‌کننده بدانیم. اما با واقعیت جور در نمی‌آید. شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی را در نظر بگیرید: با وجود رسوایی‌های عظیم، از کمبریج آنالیتیکا تا هک‌های توییتر در سال گذشته، استفاده از رسانه‌های اجتماعی هرگز بیش از این نبوده است.
حریم خصوصی یک کالای عمومی است. قاعده اصلی اقتصاد این است که کالاهای عمومی توسط بازارهای آزاد عرضه کمی دارند. اگر تنها تعداد کمی از کاربران از فناوری‌های حفظ حریم خصوصی استفاده کنند، استفاده از آن فناوری‌ها موجب بدنامی است. واتس اپ را که رمزگذاری E2E را عمومی و عادی می‌کند، با مونرو مقایسه کنید که به طور مشابه خصوصی است اما مشکوک قلمداد می‌شود.
دسته‌بندی افراد بر مبنای اهمیت دادن به حریم خصوصی
اینجا مردم دو دسته می‌شوند. یک دسته، افرادی هستند که اصلا به حریم خصوصی جدی اهمیت نمی‌دهند و فقط می‌خواهند همسایه‌ها، همسران و دوستانشان ندانند که دارند چه می‌کنند. بلاک چین‌هایی مانند بیت کوین یا اتریوم برای آنها مناسب هستند. بنابراین همسایگان ساده‌لوح آنها نمی‌توانند فعالیت‌های آنها را ردیابی کنند.
دسته دیگر، افراد آگاه به حریم خصوصی هستند که می خواهند کنترل‌های حریم خصوصی را برای دفاع در برابر اشخاص ثالث کارآزموده داشته باشند. فناوری‌هایی مانند مونرو، زمانی که به درستی مورد استفاده قرار گیرند، به اندازه کافی قوی هستند تا از شرکت‌ها، دولت‌ها و مهاجمان با انگیزه جلوگیری کنند. اما همه اینها با قیمت گزافی همراه است.
تعداد کمی از مردم حاضر به پرداخت مبلغی هستند که گروه آگاه به حریم خصوصی برای حفظ حریم خصوصی حاضر به پرداخت آن هستند. تا زمانی که هزینه حریم خصوصی به طور چشمگیری کاهش پیدا نکند، نباید انتظار داشته باشیم که تحولی به سبک HTTPS وارد دنیای ارز دیجیتال شود. این وضعیت، به اهمیت مقررات منتج می‌شود.
مخالفت قانون‌گذاران با پرایوسی کوین ها
پرایوسی کوین‌ها همیشه اولین هدف برای جستجوهای نظارتی بوده‌اند. زمانی که قانون‌گذاران موظف می‌شوند که «فقط آنجا نایستند و کاری انجام دهند»، ساده‌ترین راه‌حل، پرایوسی کوین‌های مرموز هستند.
در طرف نظارتی، شاهد حذف تعداد زیادی از پرایوسی کوین‌ها در کره جنوبی، ژاپن، بریتانیا و ایالات متحده بوده‌ایم. دولت‌ها به طور مداوم تلاش می‌کنند تا حلقه فعالیت پرایوسی کوین‌ها را تنگ‌تر کنند.
لابی‌های ارزهای دیجیتال بزرگتر شده‌اند. انبوه خرده‌فروشی و بسیاری از موسسات اکنون بیت کوین و اتریوم دارند. اما تعداد بسیار کمی از مؤسسات حاضر به دفاع از پرایوسی کوین‌ها هستند. بسیاری راضی هستند به جای اینکه اجازه دهند کل صنعت آلوده شود، پرایوسی کوین‌ها را به بره قربانی تبدیل کنند. بنابراین مخالف شرکت‌ها از دلایل عدم رشد پرایوسی کوین هاست.
کار جسورانه Coin Center و Electronic Frontier Foundation برای محافظت از آزادی‌های مدنی آمریکایی‌ها در استفاده از فناوری‌های حفظ حریم خصوصی قابل تحسین است. اما وقتی نوبت به ارزهای دیجیتال خصوصی می‌رسد، در این نبرد می‌بازند.
تا آن زمان، انتظار داشته باشید که تنظیم‌کننده‌ها به قربانی کردن کوین‌های حریم خصوصی ادامه دهند و پذیرش و نقدینگی آنها نیز کاهش یابد. اگر می‌شد در این باره پیشگویی کرد، شاید می‌توان گفت راه‌حل‌های بدون دردسر حریم خصوصی که با امور مالی غیرمتمرکز و استیبل کوین‌ها ادغام می‌شوند، می‌توانستند بزرگترین دلیل رشد در حریم خصوصی باشند.
کلام آخر
حفظ حریم خصوصی گرچه نقطه مثبتی به حساب می‌آید و امکان افشای اطلاعات کاربر را کاهش می‌دهد، اما به تنهایی نمی‌تواند در بازار پررقیب ارزهای دیجیتال به رقابت بپردازد. مهم‌ترین دلایل عدم رشد پرایوسی کوین ها هم ساده نبودن حفظ حریم خصوصی، هزینه بر بودن آن، مخالفت دولت‌ها و عدم استقبال مردم است.
شما درباره دلایل عدم رشد کوین های حریم خصوصی چه فکری می‌کنید؟ اگر بنا به انتخاب باشد، انتخاب شما کدام است؛ پرایوسی کوین‌ها یا رمزارزهای متداول و پرطرفدار بازار؟
