سگویت (SegWit) در شبکه بیت کوین چیست و چه کاربردی دارد؟

سگویت (SegWit) فرآیندی است که با حذف اطلاعات امضا از تراکنش های بیت کوین، اندازه بلاک در بلاک چین را افزایش می‌دهد. هنگامی که بخش های خاصی از تراکنش حذف می‌شوند، ظرفیت خالی شده تراکنش های بیشتری را به چین (زنجیره) اضافه می‌کند.

کلمه Segregate به معنای جداسازی و تفکیک و witnesses به معنای شاهدان، همان امضاهای تراکنش ها می‌باشند. بنابراین Segregated Witness یا کوتاه آن SegWit به معنای جداسازی امضاهای تراکنش ها می باشد. مفهوم سگویت توسط توسعه دهنده بیت کوین، پیتر ویل ایجاد و معرفی شده است.

بلاک چین بیت کوین متشکل از هزاران سیستم توزیع شده در سراسر یک شبکه همتا به همتا (peer-to-peer) می‌باشد. به هرکدام از این سیستم ها گره (نود) می‌گویند. این گره ها مدیریت تراکنش های بیت کوین را بر عهده دارند. تمام تراکنش های ایجاد شده در بیت کوین در سیستم این گره ها کپی می‌شود. این ویژگی تقریبا هک کردن یا خرابی تراکنش ها را غیر ممکن می‌سازد.

اطلاعات تراکنشی که در سراسر گره ها به اشتراک گذاشته می‌شود شامل دو جز می باشد: ورودی و خروجی. ممکن است چندین ورودی و خروجی در یک تراکنش موجود باشد. خروجی، آدرس های عمومی گیرنده و ورودی، آدرس های عمومی فرستنده می‌باشند. فرستنده به منظور ارسال هزینه و پول نیاز به آدرس عمومی طرف مقابل دارد. اکثر فضای تراکنش شامل یک امضا می‌باشد که بخشی از ورودی است و تایید می‌کند که فرستنده پول مورد نیاز برای پرداخت را در اختیار دارد. بنابراین بیت کوین در هر تراکنش، از ورودی به خروجی حرکت می‌کند. پس از اینکه هرکدام از گره ها صحت تراکنش را تایید کردند، آن تراکنش وارد بلاک می‌شود و بلاک جدید به ادامه زنجیره بر روی تمام سیستم ها ذخیره می‌شود.

مشکلی که پلتفرم بیت کوین با آن مواجه می‌باشد این است که با افزایش تراکنش ها، بلاک های بیشتری باید به زنجیره (چین) افزوده شوند. بلاک ها هر ۱۰ دقیقه تولید می‌شوند و حداکثر اندازه آن ها یک مگابایت می‌باشد. به دلیل این محدودیت، تنها تعداد مشخصی تراکنش می‌تواند به بلاک افزوده شود. افزایش حجم بلاک ها، شبکه را نیز کند می‌کند و‌ منجر به ایجاد تاخیر در پردازش و تایید تراکنش ها می‌شود و در بعضی موارد نیز ساعت ها طول می‌کشد تا صحت یک تراکنش تایید شود. تصور کنید که تمام تراکنش های بیت کوین از زمان تاسیس آن در سال ۲۰۰۹ بر روی بلاک چین نشسته و در حال اضافه شدن نیز می‌باشند. در بلند مدت، اگر تغییر چشمگیری مانند همین سگویت و فناوری‌ها جدید دیگری حاصل نشود، این سیستم دوام نخواهد آورد.

دکتر پیتر ویل پیشنهاد می‌کند که برای حل این مشکل، امضای دیجیتال باید از داده های تراکنش ها جدا شود. به این فرآیند سگویت SegWit می‌گویند. امضای دیجیتال، ۶۵% از فضای تراکنش را به خود اختصاص می‌دهد. سگویت در تلاش است تا با جداسازی امضا از ورودی و هدایت آن به انتهای تراکنش، از اطلاعات ضمیمه شده به امضا چشم پوشی کند. این اقدام باعث می‌شود که حجم هر بلاک از یک مگابایت به حدود ۴ مگابایت برسد. علاوه بر افزایش ظرفیت هر بلاک، سگویت مشکلی که در آن گیرنده می‌تواند در ID تراکنش فرستنده اختلال ایجاد کند را نیز حل کرده است. به این صورت که امضای دیجیتال از ورودی جدا می‌شود و طرف اختلال گر تراکنش هیچ راهی برای تغییر ID تراکنش بدون لغو امضای دیجیتال نخواهد داشت.

اما در نهایت برای پذیرش سگویت، شبکه لایتنینگ، فورک و هر اتفاق دیگر روی شبکه بیت کوین، باید همه به توافق برسند. اگر نظر همه گره ها و ماینرها بر یک موضوع یک دست نشود، اتفاق در شبکه نخواهد افتاد. یکی از ویژگی های غیرمتمرکز بودن یک سیستم نیز همین است. در حالت متمرکز معمولا یک نفر یا مجموع یک تیم کوچک باید بر سر یک موضوع تصمیم گیری کنند. اما در حالت غیرمتمرکز در حقیقت این تصمیم باید توسط چند هزار نفر یا بیشتر گرفته شود. به همین دلیل هم در بیت کوین و ارزهای دیجیتالی دیگر، سرعت آپدیت ها و تغییرات کمی کند تر از حالت معمولی پیش می‌رود.